खूप दिवसा नंतर आज आम्ही शतपावली साठी बाहेर पडलो होतो. अर्थातच शेपूट बरोबर होतेच. मी आणि निशी काहीतरी बोलत असताना , नीलचे काहीतरी मध्ये मध्ये बोलणे सुरू होत . जन्मापासून सगळ्यांनी माझ्याच कडे लक्ष द्या अथवा मध्ये मध्ये नाक खुपसून मी माझ्याकडे ते ओढवून घेईनच आसा काहीसा बाणा आमच्या लेकाकडे आलाय. त्याची बोलण्याची पिरपीर सुरूच होती , ममा रोड वर चालू नको, ममा हे करू नको , ममा ते करू नको(चिडून मी कायम त्याला माझा अजेसासरा म्हणते). त्याला ऍडजस्ट करत माझे आणि नावरोबांची काहीतरी कुरबुर सुरू होती आणि एका पॉइंटला आम्ही( स्वतःला आदरार्थी बोलावतेय) "फ" वरून शिवी हसाडली. १०० हाका ऐकू जाणार नाहीत पण हळू आवाजातली ही गोष्ट निलोबांना बरोबर ऐकू गेली. लगेच माझा हात धरून मला थांबवून, एक भुवई वर करून चिरंजीवांनी माझी शिकवणी सुरू केली,
नील: ममा तू काय बोलली? which word did you say?
मी: माझ्यातली वैतागलेली महिला पेटून उठली,मी म्हणाले आधी आई बाबानी मला कंट्रोल केलं, मग सासू सासरे आता तू पण मला कंट्रोल करतोय. please leave me alone and let me live my life peacefully.
नील: If I leave you , who will take care of me?
मी: you just stop controlling me, that's none of your business
नील: Getting angry , It is other way, you too stop controlling me, it is none of your business too
मी: See Neel , till you become 18 years old, you are totally my business. Then I will let you go wherever you want
नील: अर्ये पण मी तुला सोडून कुठे जाणारच नाही. मग तू अजेसासरा कुणाला म्हणणार?
मदर इंडियाचा उर भरून यायला हे निमित्त खूप झालं नाही?
चिडलेल्या मला कायम शांत करायची आणि त्याच्याकडे मायेने बघायला लावायची चांगली कला त्याच्याकडे आहे.
